Здаецца, чаму я втручаюся ў розныя размовы і як тут кажуць «санта-барбары» прычым, здаецца падтрымліваю розныя бакі, (дзяўчат ад хлопцаў, хлопцаў ад дзяўчат), калі, як кажуць, «шмат паліт вязняў».
Так сапраўды, мне не падабаецца, што на першым месцы ў бел прасторы былі падзеі з палітычнага колу масковіі, а калі потым загінуў дабраахвотнік — яго «дзежурна» репостнулі пару разоў. І сапраўды смерць нечаканая неспадзяваная адной дзяўчынкі яна меньшая ніж шмат дабраахвотнікаў і патілвязняў загінуўшых і гераічна змагаючыхся за будучыню.
Але гвалт недатычнага да беларускага суспільства хлопца выкрыў вельмі важную тэму. І калі мы гэта станоўча не высьвятлім рухацца ў будучыню наўрат ці зможам. Бо справа не ў тым, што гінуць дабраахвотнікі і палітвязні. А за што! Гінуць за ідэю. І калі гэтая ідэя нацыі — суспільства, ў якім ўсе адзін аднаго паважаюць — то адная справа.
А калі дзяўчаты лічаць, што хлопцы цалкам вінныя ўжо па нараджэнню, і павінны «ісці каяцца», а хлопцы лічаць, што дзяўчат трэба «пі..ць» — ну мы цалкам гатовыя каб павярнуцца на радзіму к роднаму рыгорычу і ўжо прайшлі першы іспыт на залічэння ў амап. Трэба проста напісаць грышы ў каміссію і атрымаць добрыя пасады ў карыта.
Але вось маё мяркаваньне, што шляхтны беларускі хлопец не будзе шукаць сабе новую Рагнеду, — бо кепска тая гісторыя скончылася, а магла яшчэ горш. Для Хлопца.
А дзяўчаты, сапраўды часам вядуць сабе так, што хлопцы так не будуць, бо разумеюць што можа прыляцець у пыску. А дзяўчатам не прылятае — таму не чуюць берагоў.
Але я за падвышэнне маральных якасьцей беларуска нацыі. Бо зьніжэньне планкі прыводзіць да Бучы. Там «хлопцам» не прылятала іх кірыл благаславіў. Вынік ведаем.
#хопіцьгвалціць — датычыцца і да фізічнага, і да маральнага, і да дзяўчат і да хлопцаў.
Есць тры спосаба ўзаемадзеяння:
1) раба
2) слугі ці найміта
3) Сваяцкіх стасункаў.
Па першаму варыянту — чалавек не робіць, бо стымулам ідзе пакараньне, засуджэньне.
Па другому — матэрыяльны стымул (плюшкі) — калі ты робіш добра — атрымаешь узнагароду.
Трэці варыянт цалкам правільны і прымальны — гэта калі ты робіш добрае з таго што ты любіш бацькоў, ці дзяцей і робіш па любві ім добрае, каб ім было добра.
Гэта вельмі складана. Але павярнуца да 1 рабскага узроўню — гэта зганьбіць усе намаганьні, за што ішлі на пакуты і смерць нашыя героі.
Прыклад: Ізраільска-палестынскі варыянт: палестынцаў выхоўваюць страхам пакары, і таму яны не перамагаюць, бо страх — гэта іх базавая пачуцце. Ізраільскіх дзяцей не гвалтуюць, не зьбіваюць — і таму страх для іх пачуцце не звыклае.
Прыклад 2: Быў я на лекцыі па народных традыцыях і там быў прыклад, калі маральнасьць была за кошт зьнешняга кантролю ў вёсцы, і калхознік прязжаў у горад і пачынаў іспражняцца ў пад’езде. Бо можна. і яго пачуццё волі — гэта можна рабіць кепскае. Подых свабоды — с»ць у доме.
Таму, альбо мы пражываем нашай супольнасьцю гэтыя моманты, і памыкі, проходзім праз гэтую агульную спроведзь і пераходзім на новы узровень — туды дзе мужнія і шляхетныя хлопцы і дзяўчаты, якія хочаб спрабуюць вучыцца, а потым навчацца адносіцца адзін да аднаго з пяшчотаю і павагай. Альбо — вэлкам ў беларусію, мабыць з новым прапарам, але старымі стасункамі.
Усех абдымаю, але ані жаночага, а ні мужчынскага лукашызму мы сторіць не будзем. Як там было ў адной строй Кнізе — «Любіце адзін аднаго».
